غزل ۱۶۰ مولانا
| ۱ | مَفروشید کَمان و زِرِه و تیغ، زنان را | که سِزا نیست سِلَح‌ها به جُز از تیغ زنان را | |
| ۲ | چه کُند بَندهٔ صورت، کَمَرِ عشقِ خدا را؟ | چه کُند عورَتِ مِسکین، سِپَر و گُرز و سِنان را؟ | |
| ۳ | چو میان نیست، کَمَر را به کجا بَندَد آخِر | که وِیْ از سنگ کشیدن، بِشِکَسته‌ست میان را | |
| ۴ | زَر و سیم و دُر و گوه، نه که سنگی‌ست مُزَوَّر | ز پِیِ سنگ کشیدن، چو خَری ساخته جان را | |
| ۵ | مَنِشین با دو سه اَبْلَه، که بِمانی زِ چُنین رَهْ | تو زِ مَردانِ خدا جو، صِفَتِ جان و جهان را | |
| ۶ | سویِ آن چَشم نَظَر کُن، که بُوَد مَستِ تَجَلّی | که در آن چَشم بیابی، گُهَرِ عین و عِیان را | |
| ۷ | تو در آن سایه بِنِه سَر، که شَجَر را کُند اَخْضَر | که بِدان جاست مَجاری هَمِگی، اَمن و اَمان را | |
| ۸ | گُذر از خوابْ برادر به شبِ تیره چو اَخْتَر | که به شب باید جُستن، وَطَنِ یارِ نَهان را | |
| ۹ | به نَظَربَخش نَظَر کُن، زِ میْ‌اَش بُلبُله تَر کُن | سویِ آن دور سَفَر کُن، چه کُنی دورِ زمان را | |
| ۱۰ | بِپَران تیرِ نَظَر را، به مؤثِّر دِه اثر را | تَبَعِ تیرِ نَظَر دان، تَنِ مانندِ کَمان را | |
| ۱۱ | چو عَدواَیْدِ تو گردد، چو کَرَم قَیدِ تو گردد | چو یَقین صَیدِ تو گردد بدَران دام گُمان را | |
| ۱۲ | سویِ حَق چون بِشِتابی، تو چو خورشید بِتابی | چو چُنان سود بیابی، چه کُنی سود و زیان را؟ | |
| ۱۳ | هَله ای تُرشِ چو آلو، بِشِنو بانگِ تَعالوا | که گُشاده‌ست به دَعوت، مَهِ جاوید، دَهان را | |
| ۱۴ | من ازین فاتحه بَسْتَمْ لَبِ خود، باقی ازو جو | که دَرآکَنْد به گوهر، دَهَنِ فاتحه خوان را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!