غزل ۱۵۹۲ مولانا

۱	نی تو گفتی از جَفایِ آن جَفاگَر نَشْکَنم؟	نی تو گفتی عالَمی در عشقِ او بَرهَم زَنَم؟
۲	نی تو دستِ او گرفتی عَهد کردی دو به دو	کَزْ پِیِ آن جان و دل این جان و دل را بَرکَنَم؟
۳	نورِ چَشمَت چون مَنَم دورَم مَبین ای نورِ چَشم	سویِ بالا بِنْگَر آخِر زان که من بر روزَنَم
۴	ای سَرِرشته‌یْ طَرَب‌‌ها عیسیِ دورانْ تویی	سَر ازین روزَن فروکُن گر چه من چون سوزَنَم
۵	عشق را روزِ قیامَت آتش و دودی بُوَد	نورِ آن آتش تو باشی دودِ آن آتش مَنَم
۶	تا نَبینم رویِ چون گُلْزارِ آن صد نوبَهار	هَمچو لاله من سِیَه دل صدزبانْ چون سوسَنَم
۷	شاهْ شَمسُ الدّین ِتبریزی مَنَت عاشق بَسَم	روزِ بَزمَت هَمچو مومَم روزِ رَزمَت آهَنَم