غزل ۱۶۰۱ مولانا

۱	بارِ دیگر از دل و از عقل و جانْ بَرخاستیم	یار آمد در میان ما از میانْ بَرخاستیم
۲	از فنا رو تافتیم و در بَقا دَربافتیم	بی‌نشان را یافتیم و از نشانْ بَرخاستیم
۳	گَرد از دریا بَرآوردیم و دود از نُهْ فَلَک	از زمان و از زمین و آسْمانْ بَرخاستیم
۴	هین که مَستان آمدند و راه را خالی کنید	نی غَلَط گفتم زِراه و راهْبانْ بَرخاستیم
۵	آتشِ جانْ سَر بَرآوَرْد از زمینِ کالبَد	خاست اَفْغان از دل و ما چون فَغْان بَرخاستیم
۶	کم سُخَن گوییم و گَر گوییم کم کَس پِیْ بَرَد	باده اَفْزون کُن که ما با کَمزنانْ بَرخاستیم
۷	هستی است آنِ زنان و کارِ مَردان نیستیست	شُکر کَنْدَر نیستی ما پَهْلوانْ بَرخاستیم