غزل ۱۶۰۲ مولانا
۱ | میبسازد جان و دل را بس عَجایب کان صیام | گَر تو خواهی تا عَجَب گردی عَجایبدان صیام | |
۲ | گَر تو را سودایِ مِعْراج است بر چَرخِ حَیات | دان که اسپِ تازیِ تو هست در میدان صیام | |
۳ | هیچ طاعت در جهانْ آن روشنی نَدْهَد تو را | چون که بَهرِ دیدهٔ دلْ کوریِ اَبْدان صیام | |
۴ | چون که هست این صومْ نُقْصانِ حیاتِ هر سُتور | خاص شُد بَهرِ کمالِ مَعنیِ انسانْ صیام | |
۵ | چون حیاتِ عاشقان از مَطْبَخِ تَنْ تیره بود | پَس مُهَیّا کرد بَهرِ مَطْبَخِ ایشان صیام | |
۶ | چیست آن اَنْدَر جهانْ مُهلکتَر و خونریزتَر | بر دل و جانِ وِجا خونْ خوارهٔ شیطان صیام | |
۷ | خِدمَتِ خاصِ نَهانی تیزنَفْع و زودسود | چیست پیشِ حَضرتِ دَرگاهِ این سُلطان صیام | |
۸ | ماهیِ بیچاره را آبْ آنچُنان تازه نکرد | آنچه کرد اَنْدَر دل و جانهایِ مُشتاقانْ صیام | |
۹ | در تَنِ مَردِ مُجاهد در رَهِ مَقْصودِ دل | هست بهتر از حَیاتِ صد هزارانْ جانْ صیام | |
۱۰ | گرچه ایمان هست مَبنی بر بِنایِ پنج رُکن | لیک وَاللَّه هست از آنها اَعْظَمُ الْاَرکان صیام | |
۱۱ | لیک در هر پنجْ پنهان کرده قَدْرِ صَوْم را | چون شبِ قَدْرِ مُبارک هست خود پنهانْ صیام | |
۱۲ | سنگِ بیقیمت که صد خَروار ازو کَس نَنْگَرد | لَعْل گرداند چو خورشیدش درونِ کانْ صیام | |
۱۳ | شیر چون باشی که تو از روبَهی لَرزان شَوی؟ | چیره گرداند تو را بر بیشهٔ شیرانْ صیام | |
۱۴ | بس شِکَم خاری کُند آن کو شِکَم خواری کُند | نیست اَنْدَر طالِع جَمعِ شِکَم خوارانْ صیام | |
۱۵ | خاتَمِ مُلْکِ سُلَیمان است یا تاجی که بَخْت | مینَهَد بر تارکِ سَرهایِ مُختارانْ صیام | |
۱۶ | خندهٔ صایِم بِهْ است از حالِ مُفْطِر در سُجود | زان که میبِنْشانَدَت بر خوانِ اَلرَّحْمانْ صیام | |
۱۷ | در خورِش آن بامِ تون از تو به آلایش بُوَد | هَمچو حَمّامَت بِشوید از همه خِذْلانْ صیام | |
۱۸ | شَهوتِ خوردن ستارهیْ نَحْس دانْ تاریکْدل | نور گردانَد چو ماهَت در همه کیوانْ صیام | |
۱۹ | هیچ حیوانی تو دیدی روشن و پُر نورِعِلْم؟ | تَن چو حیوان است مَگْذار از پِیِ حیوانْ صیام | |
۲۰ | شَهوتِ تَن را تو هَمچون نیشِکَر دَرهَم شِکَن | تا درونِ جان بِبینی شِکَّرِ ارزانْ صیام | |
۲۱ | قطرهیی تو سویِ بَحری کِی توانی آمدن؟ | سویِ بَحرَت آوَرَد چون سَیل و چون بارانْ صیام | |
۲۲ | پایِ خود را از شَرَف مانندِ سَر گَردان به صَوْم | زان که هست آرامگاهِ مَردِ سَرگَردانْ صیام | |
۲۳ | خویشتن را بر زمین زَن در گَهِ غوغایِ نَفْس | دست و پایی زن که بِفْروشَم چُنین ارزانْ صیام | |
۲۴ | گَرچه نَفْسَت رُستمی باشد مُسَلَّط بر دِلَت | لَرْز بر وِیْ اَفکَند چون بر گُلِ لَرزانْ صیام | |
۲۵ | ظُلْمَتی کَزْ اَنْدَرونَش آبِ حیوان میزِهَد | هست آن ظُلْمَت به نزدِ عقلِ هُشیارانْ صیام | |
۲۶ | گَر تو خواهی نورِ قرآن در درونِ جانِ خویش | هست سِرِّ نورِ پاکِ جُملهٔ قرآنْ صیام | |
۲۷ | بر سَرِ خوانهایِ روحانی که پاکان شِستهاند | مَر تو را همکاسه گرداند بِدان پاکانْ صیام | |
۲۸ | روزه چون روزَت کُند روشندل و صافیرَوان | روزِ عیدِ وصلِ شَه را ساخته قُربانْ صیام | |
۲۹ | در صیام اَرْپا نَهی شادیکُنان نِهْ با گُشاد | چون حَرام است و نَشایَد پیشِ غَمناکان صیام | |
۳۰ | زود باشد کَزْ گَریبانِ بَقا سَر بَرزَند | هر کِه در سَر اَفکَند مانندهٔ دامانْ صیام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!