غزل ۱۶۰۳ مولانا

۱	چون که در باغَت به زیرِ سایهٔ طوبی‌سْتَم	گَرم در کار آمدم موقوفِ مُطرب نیستم
۲	همچو سایه بر طَوافَم گِردِ نورِ آفتاب	گَهْ سُجودَش میکُنم گاهی به سَر میایستم
۳	گَهْ درازمْ گاه کوتَه همچو سایه پیشِ نور	جُمله فرعونَم چو هستم چون نِیَمْ موسیسْتَم
۴	من میانِ اِصْبَعینِ حُکْمِ حَقَّم چون قَلَم	در کَفِ موسی عَصا گاهیّ و گَهْ اَفْعیسْتَم
۵	عشق را اندیشه نَبْوَد زان که اندیشه عَصاست	عقل را باشد عَصا یعنی که من اَعْمیسْتَم
۶	روح موقوفِ اشارتْ میبِنالَد هر دَمی	بر سَرِ رَهْ مُنْتَظِر موقوفِ یک آریسْتَم
۷	چون از اینجا نیستم اینجا غَریبَم من غریب	چون دَرینجا بیقَرارم آخِر از جاییسْتَم