غزل ۱۶۱۲ مولانا
۱ | مَنَم آن کَس که نبینم بِزَنَم فاخته گیرم | من از آن خارکَشانَم که شود خارْ حَریرم | |
۲ | به کِه مانَم به کِه مانَم که سُطُرلابِ جهانم | همه اشکالِ فَلَک را به یکایک بِپَذیرم | |
۳ | زِپَسِ کوهِ مَعانی عَلَمِ عشق بَرآمَد | چو عَلَمدار بَرآمَد بِرَهانَد زِ زَحیرم | |
۴ | زِسَحَر گَر بِگُریزم تو یَقین دان که خُفاشَم | زِضَرَر گَر بِگُریزم تو یَقین دان که ضَریرم | |
۵ | چو زِبادی بِگُریزم چو خَسَم سُخرهٔ بادم | چو دَهانَم نَپَذیرد به خدا خام و خَمیرم | |
۶ | نه چو خورشیدِ جهانم شَهِ یک روزهٔ فانی | که نَیَندیشد و گوید که چه میرم که بمیرم؟ | |
۷ | نه چو گَردونْ نه چو چَرخَم نه چو مُرغَمْ نه چو فَرخَم | نه چو مِرّیخْ سِلَحکَش نه چو مَهْ نیمه وَزیرم | |
۸ | چو مَنی خوار نباشد که تویی حافظ و یارم | بَرِ خَلْق اِبْنِ قَلیلَم بَرِ تو اِبْنِ کَثیرم | |
۹ | هُنرِ خویش بِپوشَم زِ همه تا نَخَرندم | به دو صد عیب بِلَنْگَم کِه خَرَد جُز تو امیرم؟ | |
۱۰ | نخورم جُز جِگَر و دل که جِگَرگوشهٔ شیرم | نه چو یوزانِ خَسیسَم که بُوَد طُعمهْ پَنیرم | |
۱۱ | زِ شَرَر زان نَگُریزم که زَرَم نی زَرِ قَلْبَم | زِ خَطَر زان نَگُریزم که دَرین مُلْکِ خَطیرم | |
۱۲ | هَمگان مُردَنیانَند نِمایند و نَپایند | تو بیا کابِ حَیاتی که زِتو نیست گُزیرم | |
۱۳ | تو مرا جانِ بَقایی که دَهی جامِ حَیاتم | تو مرا گنجِ عَطایی که نَهی نامْ فَقیرم | |
۱۴ | هَله بس کُن هَله بس کُن کَم آوازِ جَرَس کُن | که کُهَم من نه صَدایم قَلَمَم من نه صَریرم | |
۱۵ | فَعِلاتُن فَعِلاتُن فَعِلاتُن فَعِلاتُن | همه میگوی و مَزَن دَم زِ شَهَنشاهِ شَهیرم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!