غزل ۱۶۱۳ مولانا

۱	به خدا کَزْ غَمِ عشقت نَگُریزم نَگُریزم	وَگَر از من طَلَبی جان نَسِتیزم نَسِتیزم
۲	قَدَحی دارم بر کَف به خدا تا تو نیایی	هَله تا روزِ قیامَت نه بِنُوشَم نه بِریزم
۳	سَحَرم رویِ چو ماهَت شبِ منْ زُلفِ سیاهت	به خدا بی‌رُخ و زُلفَت نه بِخُسپَم نه بِخیزم
۴	زِجَلالِ تو جَلیلَم زِ دَلالِ تو دَلیلَم	که من از نَسلِ خَلیلَم که دَرین آتشِ تیزم
۵	بِدِه آن آب زِ کوزه که نه عشقی‌ست دو روزه	چو نماز است و چو روزه غَمِ تو واجب و مُلْزَم
۶	به خدا شاخِ درختی که ندارد زِتو بَختی	اگَرَش آب دَهَد یَم شود او کُندهٔ هیزم
۷	بِپَر ای دلْ سویِ بالا به پَر و قَوِّت مولا	که در آن صَدْرِمُعَلّا چو تویی نیست مُلازم
۸	هَمِگان وَقتِ بَلاها بِسِتایند خدا را	تو شب و روز مُهَیّا چو فَلَک جازِم و حازِم
۹	صِفَتِ مَفْخَرِ تبریز نگویم به تَمامَت	چه کُنم رَشک نخواهد که من آن غالیه بیزَم