غزل ۱۶۱۶ مولانا

۱	زِیکی پِسته‌دَهانی صَنَمی بَسته‌دَهانم	چو بِرویید نَباتَش چو شِکَر بَست زَبانم
۲	همه خوبیِّ قَمَر او همه شادی‌ست مگر او	که از او من تَنِ خود را زِ شِکَر باز ندانم
۳	تو چه پُرسی که کُدامی تو دَرین عشقْ چه نامی	صَنَما شاهِ جهانی زِ تو من شادِ جهانم
۴	چو قَدَح ریخته گشتم به تو آمیخته گشتم	چو بِدیدم که تو جانی مَثَلِ جان پِنِهانم
۵	وَگَرَم هست اگر من بِنِه انگشت تو بر من	که من اَنْدَر طَلَبِ خود سَرِ انگشت گَزانم
۶	چو ازو در تَک و تابَم زِپِی‌اَش سخت شِتابَم	چو مرا بُرد نَبازَم دو چو خود باز سِتانم
۷	چو شِکَرگیرِ تو گشتم چو من از تیرِ تو گشتم	چه شُد اَرْبَهرِ شکارت شِکَنَد تیر و کَمانم
۸	چو صَلاحِ دل و دین را مَهِ خورشیدْ یَقین را	به تو افتاد مَحَبَّت تو شُدی جان و رَوانم