غزل ۱۶۳۳ مولانا
| ۱ | دَر فروبَند که ما عاشقِ این اَنْجُمَنیم | تا که با یارِ شِکَرلبْ نَفَسی دَم بِزَنیم | |
| ۲ | نُقل و باده چه کم آید چو دَرین بَزْم دَریم؟ | سَرو و سوسن چه کم آید چو میانِ چَمَنیم؟ | |
| ۳ | بادهٔ تو به کَف و بادِ تو اَنْدَر سَرِ ماست | فارغ از باد و بُروتِ حَسَن و بوالْحَسَنیم | |
| ۴ | چو تویی مَشْعلهٔ ما زِ تو شَمعِ فَلَکیم | چو تویی ساقیِ بُگْزیده گُزینِ زَمَنیم | |
| ۵ | رَسَنِ دامِ تو ما را چو رَهانید زِ چاه | ما از آن روزْ رَسَنباز و حَریفِ رَسَنیم | |
| ۶ | عقلِ عقل و دِل دل جانِ دو صد جانْ چو تویی | واجِب آید که به اِقْبالِ تو بر تَن نَتَنیم | |
| ۷ | چون که بر بامِ فَلَک از پِیِ ما خیمه زدند | ما ازین خَرگَله خَرگاه چرا بَرنَکَنیم؟ | |
| ۸ | هَمچو سیمُرغِ دُعاییم که بر چَرخْ پَریم | هَمچو سَرهنگِ قَضاییم که لشکر شِکَنیم | |
| ۹ | ما چو سیلیم و تو دریا زِ تو دور افتادیم | به سَر و رویْ دَوان گشته به سویِ وَطَنیم | |
| ۱۰ | روکَشان نَعْرهزنانیم دَرین راهْ چو سیل | نه چو گِردابهٔ گَندیده به خود مُرتَهَنیم | |
| ۱۱ | هین از آن رَطْلِ گِران دِهْ سَبُکَم بیش مگو | وَرْ بگویی تو همین گو که غَریقِ مِنَنیم | |
| ۱۲ | شَمسِ تبریز که سَرمایهٔ لَعْل است و عَقیق | ما ازو لَعْلِ بَدَخشان و عَقیقِ یَمَنیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!