غزل ۱۶۳۷ مولانا
| ۱ | مَنَم آن دُزد که شب نَقْب زدم بُبْریدم | سَرِ صَندوق گُشادم گُهَری دُزدیدم | |
| ۲ | زِ زُلَیخایِ حَرَم چادرِ سَر بِرْبودم | چو بِدیدم رُخِ یوسُف کَفِ خود بُبْریدم | |
| ۳ | سَرِ سودایِ کسی قَصدِ سَرِ من دارد | کِی بَرَد سَر زِ کَفِ آن کِه از آن سَر دیدم | |
| ۴ | چو بگفتم نَبَرَم سَر سَر من گفت آمین | چون غَمَش کَند زِ بیخَم پس از آن روییدم | |
| ۵ | این چه ماه است که اَنْدَر دل و جان‌ها گردد | که من از گردشِ او بَسْ چو فَلَک گَردیدم | |
| ۶ | جانِ اِخْوانِ صَفا اوست که اَنْدَر هَوَسَش | همه دُردیِّ جهانْ در سَرِ خود مالیدم | |
| ۷ | اَنْدَرین چاهِ جهانْ یوسُفِ حُسنی‌ست نَهان | من بَرین چَرخ ازو هَمچو رَسَن پیچیدم | |
| ۸ | هَلِه ایِ عشق بیا یارِ مَنی در دو جهان | از همه خَلْق بُریدم به تو بَرچَفْسیدم | |
| ۹ | زان چُنین در فَرَحَم کَزْ قَدَحَت سَرمَستم | زان گُزیده‌ست مرا حَق که تو را بُگْزیدم | |
| ۱۰ | به نَهان از همه خَلْقان چه خوش آیینْ باغی‌ست | که چو گُل در چَمَنَش جامهٔ جانْ بِدْریدم | |
| ۱۱ | اَنْدَران باغ یکی دِلْبَرِ بالاشَجَری‌ست | که چو بَرگ از شَجَر اَنْدَر قَدَمَش ریزیدم | |
| ۱۲ | بس کُنم آنچه بِگُفت او که بگو من گفتم | وانچه فرمود بِپوشان و مگو پوشیدم | |
| ۱۳ | شَمسِ تبریز که آفاقْ ازو شُد پُرِ نور | من به هر سویْ چو سایه زِ پِی‌اَش گَردیدم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!