غزل ۱۶۴۲ مولانا

۱	ساقیا ما زِ ثُریّا به زمین افُتادیم	گوشِ خود بر دَمِ ششتایِ طَرَب بِنْهادیم
۲	دلِ رَنْجور به طُنْبور نَوایی دارد	دلِ صد پارهٔ خود را به نَوایَش دادیم
۳	به خَرابات بُدَستیم از آن رو مَستیم	کویِ دیگر نَشِناسیم دَرین کو زادیم
۴	ساقیا زین همه بُگْذر بِدِه آن جامِ شَراب	همه را جُمله یکی کُن که دَرین اَفْرادیم
۵	همه را غَرق کُن و باز رَهان زین اَعْداد	مَزهیی بَخش که ما بیمَزهٔ اَعْدادیم
۶	دلِ ما یافت از این باده عَجایب بویی	لاجَرَم از دَمِ این باده لَطیف اَوْرادیم
۷	از بُرون خستهٔ یاریم و درونْ رُستهٔ یار	لاجَرَم مَست و طَرَبناک و قَوی بُنیادیم
۸	همه مَستیم و خَرابیم و فَنایِ رَهِ دوست	در خَراباتِ فَنا عاقلهٔ ایجادیم
۹	هَله خاموش بیارام عروسی داریم	هله گِردَک بِنِشینیم که ما دامادیم