غزل ۱۶۴۱ مولانا
| ۱ | من چو در گورْ درون خُفته هَمی فَرسایَم | چو بیایی به زیارت سَره بیرون آیم | |
| ۲ | نَفْخِ صورِ مَنی و مَحْشَرِ من پس چه کُنم؟ | مُرده و زنده بدانجا که تویی آنجایم | |
| ۳ | مَثَلِ نایْ جَمادیم و خَمُش بیلبِ تو | چه نَواها زَنَم آن دَم که دَمی در نایَم | |
| ۴ | نِیِ مِسکینِ تو با شِکَّرِلب خو کرده‌ست | یاد کُن از منِ مِسکین که تو را می‌پایَم | |
| ۵ | چون نیابم مَهِ رویَت سَرِ خود می‌بَندم | چون نیابَم لبِ نوشَت کَفِ خود می‌خایَم |
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- When I am asleep and crumbling in the tomb, should you come to visit me, I will come forth with speed. |
| ۲- You are for me the blast of the trumpet and the resurrection, so what shall I do? Dead or living, wherever you are, there am I. |
| ۳- Without your lip I am a frozen and silent reed; what melodies I play the moment you breathe on my reed! |
| ۴- Your wretched reed has become accustomed to your sugar lip; remember wretched me, for I am seeking you. |
| ۵- When I do not find the moon of your countenance, I bind up my head [veil myself in mourning); when I do not find your sweet lip, I gnaw my own hand. |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!