غزل ۱۶۴۴ مولانا
| ۱ | جُز زِ فَتّانِ دو چَشمَت زِ کِه مَفْتون باشیم؟ | جُز زِ زَنجیرِ دو زُلفَت زِ کِه مَجنون باشیم؟ | |
| ۲ | جُز از آن رویِ چو ماهَت که مَهَش جویان است | دِگَر از بَهرِ که سَرگشته چو گَردون باشیم؟ | |
| ۳ | نارِ خندانِ تو ما را صَنَما گِریان کرد | تا چو نار از غَمِ تو با دلِ پُر خون باشیم | |
| ۴ | چَشمِ مَستِ تو قَدَح بر سَرِ ما می‌ریزد | ما چه موقوفِ شَراب و میْ و اَفْیون باشیم؟ | |
| ۵ | گُلْفَشانِ رُخِ تو خَرمَنِ گُل می‌بَخشَد | ما چه موقوفِ بهار و گُلِ گُلْگون باشیم؟ | |
| ۶ | هَمچو موسی زِ درختِ تو حَریفِ نوریم | ما چرا عاشقِ بَرگ و زَرِ قارون باشیم؟ | |
| ۷ | هر زمان عشقْ دَرآیَد که حَریفان چونید؟ | ما زِ چون گفتنِ او والِهْ و بی‌چون باشیم | |
| ۸ | ما چو زاییده و پَروردهٔ آن دریاییم | صاف و تابنده و خوش چون دُرِ مَکْنون باشیم | |
| ۹ | ما زِ نورِ رُخِ خورشید چو اِجْرا داریم | هَمچو مَهْ تیزرو و چابُک و موزون باشیم | |
| ۱۰ | به دُعا نوحِ خیالَتْ یَم و جیحون خواهد | بَهرِ این سابِح و با چَشمِ چو جیحون باشیم | |
| ۱۱ | هَمچو عشقیم درونِ دِلِ هر سودایی | لیکْ چون عشقْ زِ وَهْمِ همه بیرون باشیم | |
| ۱۲ | چون که در مَطْبَخِ دل، لوتْ طَبَقِ بر طَبَق است | ما چرا کاسه‌کَشِ مَطْبَخِ هر دون باشیم؟ | |
| ۱۳ | وَقْف کردیم بَرین بادهٔ جانْ کاسهٔ سَر | تا حَریفِ سَری و شِبْلی و ذَاالْنون باشیم | |
| ۱۴ | شَمسِ تبریز پِیِ نورِ تو زان ذَرّه شُدیم | تا زِ ذَرّاتِ جهان در عَدَد اَفْزون باشیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!