غزل ۱۶۴۵ مولانا
| ۱ | گَر تو مَستی بَرِ ما آیْ که ما مَستانیم | وَرْنه ما عشوه و ناموسِ کسی نَسْتانیم | |
| ۲ | یوسُفانند که دَرمانِ دلِ پُر دَردند | که زِ مَستی بِنَدانند که ما دَرمانیم | |
| ۳ | وَرْ بِدانند، حَق و قیمَتِ خود دَرشِکَنند | چون که دَرمانْ سَرِ خود گیرد، ما درمانیم | |
| ۴ | ما خَرابیم و خَرابات زِ ما شوریده‌ست | گنجِ عیشیم اگر چند دَرین ویرانیم | |
| ۵ | کَدخُدامان به خَراباتْ همان ساقی و بَسْ | کَدخُدا اوست و خدا اوست، هَمو را دانیم | |
| ۶ | مَست را با غَم و اندیشه و تَدبیر چه کار؟ | که سِزایِ سَرِ صَدْریم وَ یا دَربانیم | |
| ۷ | هر کِه از صَدْر خَبَر دارد او دَربان است | ما زِ جانْ بی‌خَبَریم و بَرِ آن جانانیم | |
| ۸ | من نخواهم که سُخَن گویم، اِلّا ساقی | می‌دَمَد در دلِ ما، زان که چو نایْ اَنْبانیم | |
| ۹ | خوش بُوَد سیم‌تَنی کو بِنَداند که کی‌ام | بارِ ما می‌کَشَد و ماش هَمی‌رَنْجانیم | |
| ۱۰ | یارِ ما دانَد کو کیست، ولی بَرشِکَند | خویش کاسِد کُند و گوید ما ارزانیم | |
| ۱۱ | سَر فرود آرَد چون شاخِ تَر از لُطف و کَرَم | ما چو بَرگ از حَذَرِ فُرقَتِ او لَرزانیم | |
| ۱۲ | یک زمانم بِهِل ای جان که خَموشانه خوش است | ما سُخَن گویِ خَموشیم که چون میزانیم | |
| ۱۳ | بس کُن اَرْ چند بیانِ طُرُق از اَرکان است | ما به اَرکانْ به چه مشغول شویم، اَرْ کانیم؟ |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!