غزل ۱۶۴۶ مولانا
| ۱ | روزِ آن است که ما خویش بر آن یار زنیم | نَظَری سیر بر آن رویِ چو گُلْنار زنیم | |
| ۲ | مُشتری‌وار سَرِ زُلفِ مَهِ خود گیریم | فِتْنه و غُلغُله اَنْدَر همه بازار زنیم | |
| ۳ | اَنْدَراُفْتیم در آن گُلْشَنْ چون بادِ صَبا | همه بر جَیبِ گُل و جَعْدِ سَمَن‌زار زنیم | |
| ۴ | نَفَسی کوزه زنیم و نَفَسی کاسه خوریم | تا سَبووار همه بر خُمِ خَمّار زنیم | |
| ۵ | تا به کِی نامه بِخوانیم، گَهِ جام رَسید | نامه را یک نَفَسی در سَرِ دَستار زنیم | |
| ۶ | چَنگِ اِقْبال زِ فَرِّ رُخِ تو ساخته شُد | واجِب آید که دو سه زَخْمه بر آن تار زنیم | |
| ۷ | وَقتِ شور آمد و هنگامِ نِگَه‌داشت نَمانْد | ما که مَستیم چه دانیم چه مِقْدار زنیم؟ | |
| ۸ | خاکْ زَر می‌شود اَنْدَر کَفِ اِخْوانِ صَفا | خاکْ در دیدهٔ این عالَمِ غَدّار زنیم | |
| ۹ | می‌کَشانند سویِ مَیمَنه ما را به طَناب | خیمهٔ عِشرَت ازین بار در اسرار زنیم | |
| ۱۰ | شُد جهان روشن و خوش از رُخِ آتش‌رویی | خیز تا آتش در مَکْسَبه و کار زنیم | |
| ۱۱ | پاره پاره شود و زنده شود چون کُهِ طور | گَر زِ برقِ دلِ خود بر کُهْ و کُهْسار زنیم | |
| ۱۲ | هَله باقیش تو گو که به وجودِ چو تویی | سرد و حَیف است که ما حَلْقهٔ گُفتار زنیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!