غزل ۱۶۴۸ مولانا

۱	ساقیا عَربده کردیم که در جنگ شویم	میِ گُلْرنگ بِدِه تا همه یک‌رنگ شویم
۲	صورتِ لُطفِ سَقَی اللّه تویی در دو جهان	رُخِ مَیْ‌رنگ نِما تا هَمِگان دَنگ شویم
۳	باده مَنسوخ شود چون به صِفَت باده شویم	بَنگ مَنسوخ شود چون هَمِگی بَنگ شویم
۴	هین که اندیشه و غَمْ پَهْلویِ ما خانه گرفت	باده دِهْ تا که ازو ما به دو فَرسنگ شویم
۵	مُطربا بَهرِ خدا زَخْمهٔ مَستانه بِزَن	تا زِ زَخْمه‌یْ خوشِ تو، ساخته چون چَنگ شویم
۶	مَجْلِسِ قیصرِ روم است بِدِه صَیقلِ دل	تا که چون آیِنِهٔ جانْ همه بی‌زنگ شویم
۷	یک جهانْ تَنگ‌دل و ما زِ فَراخیِّ نَشاط	یک نَفَس عاشقِ آنیم که دلْ‌تنگ شویم
۸	دشمنِ عقل کِه دیده‌ست کَزْ آمیزشِ او	همه عقل و همه عِلْم و همه فَرهنگ شویم
۹	شَمسِ تبریز چو در باغِ صَفا رو بِنِمود	زود در گَردنِ عشقَش همه آونگ شویم