غزل ۱۶۶۱ مولانا

۱	سالِکانِ راه را مَحْرَم شدم	ساکنانِ قُدس را هَمدَم شدم
۲	طارَمی دیدم بُرون از شش جِهَت	خاک گشتم فَرشِ آن طارَم شدم
۳	خون شدم جوشیده در رَگ‌هایِ عشق	در دو چَشمِ عاشقانَش نَم شدم
۴	گَهْ چو عیسی جُملگی گشتم زبان	گَهْ دلِ خاموشْ چون مَریَم شدم
۵	آنچه از عیسی و مَریَم یاوه شُد	گَر مرا باور کُنی آن هم شدم
۶	پیشِ نِشْترهایِ عشقِ لَم یَزَل	زَخْم گشتم صَد رَه و مَرهَم شدم
۷	هر قَدَم همراهْ عزرائیل بود	جان مَبادَم گَر ازو دَرهَم شدم
۸	رو به رو با مرگ کردم حَرب‌ها	تا زِ عینِ مرگْ من خُرَّم شدم
۹	سُست کردم تَنگِ هستی را تمام	تا که بر زینِ بَقا مُحْکَم شدم
۱۰	بانگِ نایِ لَمْ یَزَل بِشنو زِ من	گَر چو پُشتِ چَنگ اَنْدَر خَم شدم
۱۱	رو نِمود اَللّهُ اَعْلَم مَر مرا	کُشتهٔ اَللّه و پس اَعْلَم شدم
۱۲	عیدِ اَکبَر شَمسِ تبریزی بُوَد	عید را قُربانیِ اَعْظَم شدم