غزل ۱۶۷ مولانا
| ۱ | کِه بِپُرسَد جُزِ تو، خسته و رَنْجورِ تو را؟ | ای مسیح از پِیِ پُرسیدنِ رَنْجور بیا | |
| ۲ | دستِ خود بر سَرِ رَنْجور بِنِه که چونی؟ | از گُناهَش بِمَیَندیش و به کینْ دستْ مَخا | |
| ۳ | آن کِه خورشیدِ بَلا بر سَرِ او تیغ زده ست | گُسترانْ بر سَرِ او، سایهٔ اِحْسان و رِضا | |
| ۴ | این مُقصِّر به دو صد رنجْ سِزاوار شُده ست | لیک زان لُطفْ به جُز عَفو و کَرَم نیست سِزا | |
| ۵ | آن دلی را که به صد شیر و شِکَر پَروَردی | مَچَشانَش پس از آن هر نَفَسی زَهرِ جَفا | |
| ۶ | تا تو برداشته‌یی دل زِ من و مَسْکَنِ من | بَند بُسْکُست و دَرآمَد سویِ من سیلِ بَلا | |
| ۷ | تو شِفایی، چو بیایی خوش و رو بِنْمایی | سِپَهِ رنج گُریزند و نِمایند قَفا | |
| ۸ | به طَبیبَش چه حواله کُنی ای آبِ حَیات | از همان جا که رَسَد دَرد، همان جاست دَوا | |
| ۹ | همه عالَم چو تَن‌اَند و تو سَر و جانِ همه | کِی شود زنده تَنی که سَرِ او گشت جُدا | |
| ۱۰ | ای تو سَرچَشمهٔ حیوان و حَیاتِ هَمِگان | جویِ ما خُشک شُده ست، آب ازین سو بِگُشا | |
| ۱۱ | جُز ازین، چند سُخَن در دلِ رَنْجور بِمانْد | تا نَبینَد رُخِ خوبِ تو نگوید به خدا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!