غزل ۱۶۶ مولانا
| ۱ | چَمَنی که تا قیامَت گُلِ او به بار بادا | صَنَمی که بر جَمَالَش دو جهانْ نِثار بادا | |
| ۲ | زِ پگاهْ میرِ خوبان به شکار می‌خُرامَد | که به تیرِ غَمزهٔ او دلِ ما شکار بادا | |
| ۳ | به دو چَشمِ من زِ چَشمَش چه پیام‌هاست هر دَم | که دو چَشمَم از پیامَش خوش و پُرخُمار بادا | |
| ۴ | دَرِ زاهِدی شِکَستم به دُعا نِمود نفرین | که بُرو که روزگارَتْ همه بی‌قَرار بادا | |
| ۵ | نه قَرار مانْد و نی دل به دُعایِ او زِ یاری | که به خونِ ماست تشنه که خداشْ یار بادا | |
| ۶ | تَنِ ما به ماه مانَد که زِ عشق می‌گُدازَد | دلِ ما چو چَنگِ زُهره که گُسَسته تار بادا | |
| ۷ | بگُدازِ ماه مَنْگَر به گُسَستگیِّ زُهره | تو حَلاوَتِ غَمَش بین که یکَش هزار بادا | |
| ۸ | چه عروسی است در جان که جهان زِ عکسِ رویَش | چو دو دستِ نوعروسان تَر و پُرنِگار بادا | |
| ۹ | به عِذارِ جسم مَنْگَر که بِپوسَد و بِریزَد | به عِذارِ جان نِگَر که خوش و خوش عِذار بادا | |
| ۱۰ | تَنِ تیره هَمچو زاغیّ و جهانِ تَنْ زمستان | که به رَغمِ این دو ناخوش اَبَدا بهار بادا | |
| ۱۱ | که قِوامِ این دو ناخوش به چهار عُنصر آمد | که قِوامِ بَندگانَت به جُز این چهار بادا |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry
| ۱- A garden-may its roses bloom till resurrection-day; an idol -may the two worlds be scattered over its beauty! |
| ۲- At daybreak the prince of the fair ones stalks forth to the chase-may our hearts be the quarry for the arrows of his glances! |
| ۳- What messages are momently Aashing from his eyes to mine -may my eyes be gladdened and intoxicated by his message! |
| ۴- I broke down the door of an ascetic; with an imprecation he banned me: “Be gone! May your days all be without peace!” |
| ۵- Thanks to his curse, the beloved has left me neither peace nor heart, that beloved who thirsts for my blood-may God befriend him! |
| ۶- My body is like the moon, melting away out of love; my heart is like Venus’ harp—may its strings be snapped! |
| ۷- Regard not the moon’s melting, Venus’ broken estate; behold rather the sweetness of his sorrow—may it increase a thousandfold! |
| ۸- What a bride is in the soul! Through the reflection of her face may the world be fresh and figured as the hands of the newlywedded! |
| ۹- Regard not the fleshly cheek, which corrupts and decays; regard the spiritual cheek-may it be fair and lovely for ever! |
| ۱۰- The dark body is like a raven, and the physical world is winter – despite these two unlovelies, may there be spring eternal! |
| ۱۱- For these two unlovelies subsist through the four elements; may your servants subsist through other than these four! |
چه عروسی است در جان
که جهان ز عکس رویش
چو زدست نو عروسان تر و پر نگار بادا
تفکر و تعقل، تزکیه و پالایش با اندیشه ژرف، عارف و سالک را به مرحله کشف و شهود می رساند در این صورت عارف دیگر با احساس و ادراک درون به جهان نمی نگرد بلکه با حس های بیرون جسم سیر و سلوک می کند. آنگاه که حس های کالبد فیزیکی بسته می شود حس های بیرونی به کار می افتد و عارف به سیر و سلوک می پردازد و در جان نو عروسی دائمی ست همان که می گوید پنج حس است و هفت اندام دگر آنچه در وهم نآید آن نگر