غزل ۱۶۷۱ مولانا

۱	گَر دَم از شادیّ و گَر از غَم زنیم	جمع بِنْشینیم و دَمْ با هم زنیم
۲	یارِ ما اَفْزون رَوَد اَفْزون رَویم	یارِ ما گَر کم زَنَد ما کم زنیم
۳	ما و یارانْ هم دل و هَمدَم شویم	هَمچو آتش بر صَفِ رُستم زنیم
۴	گَرچه مَردانیم اگر تنها رَویم	چون زنانْ بر نوحه و ماتَم زنیم
۵	گَر به تنهایی به راهِ حَج رَویم	تو مَکُن باور که بر زَمزَم زنیم
۶	تارهایِ چَنگ را مانیم ما	چون که در سازیم زیر و بَم زنیم
۷	ما همه در جمعِ آدم بوده ایم	بارِ دیگر جُمله بر آدم زنیم
۸	نُکته پوشیده‌ست و آدمْ واسطه	خیمه‌ها بر ساحِلِ اَعْظَم زنیم
۹	چون به تَخت آید سُلَیمانِ بَقا	صد هزاران بوسه بر خاتَم زنیم