غزل ۱۶۷۷ مولانا

۱	یک دَمی خوشْ چو گُلِستان کُنَدَم	یک دَمی هَمچو زمستان کُنَدَم
۲	یک دَمَم فاضِل و اُستاد کُند	یک دَمی طِفْلِ دبستان کُنَدَم
۳	یک دَمی سنگ زَنَد بِشْکَنَدَم	یک دَمی شاهِ دُرِستان کُنَدَم
۴	یک دَمَم چَشمهٔ خورشید کُند	یک دَمی جُمله شَبِستان کُنَدَم
۵	دامَنَش را بِگرفتم به دو دست	تا بِبینَم که چه دَستان کُنَدَم
۶	دُردیِ دَردِ خوشَش را قَدَحَم	گرچه او ساقیِ مَستان کُنَدَم
۷	زان سِتانَم شِکَرِ او شب و روز	تا لَقَب هم شِکَرِستان کُنَدَم

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!