غزل ۱۶۸۷ مولانا

۱	گَر جانِ مُنکِرانَت، شُد خَصْمِ جانِ مَستم	اَنْدَر جوابِ ایشان خوبیِّ تو بَسَستم
۲	در دَفعِ آن خیالش وَزْ بَهرِ گوشْمالَش	بِنْمایَمَش جَمالَت از دور من بِرَستم
۳	گوید که نیست جوهر وَزْ مَنْش نیست باور	زان نیست ای برادر هستم چُنان که هستم
۴	دوش از رُخِ نِگاری دل مَست گشت باری	تا پیشِ شهریاری من ساغَریِ شِکَستم
۵	من مَستّ رویِ ماهَم من شاد از آن گُناهَم	من جُرم دارِ شاهَم نَک بِشْکَنید دستم
۶	بس رِنْدم و قَلاشَم در دینِ عشقْ فاشَم	من مُلْک را چه باشم تا تُحفه‌‌یی فرستم؟
۷	دل دُزد و دُزدزاده بر مَخْزن ایستاده	شَهْ مَخْزنَش گُشاده چون دستِ دُزد بَستم
۸	ای‌ بی‌خَبَر زِ شاهی گویی که بر چه راهی؟	من می‌رَوَم چو ماهی آن سو که بُرد شَستم
۹	شَمسُ الْحَق است رازم تبریز شُد نیازم	او قبلهٔ نمازم او نورِ آبْ دَستم