غزل ۱۶۸۸ مولانا

۱	رفتم زِ دستْ خود من در‌ بی‌خودی فُتادم	در‌ بی‌خودیِّ مَطْلَقْ با خود چه نیکْ شادم
۲	چَشمَم بِدوخت دِلْبَر تا غیرِ او نَبینَم	تا چَشم‌ها به ناگَهْ در رویِ او گُشادم
۳	با من به جنگ شُد جان گفتا مرا مَرَنجان	گفتم طَلاقْ بِسْتان گفتا بِدِه بِدادم
۴	مادر چو داغِ عشقَت می‌دید در رُخِ من	نافَم بر آن بُرید او آن دَم که من بِزادم
۵	گَر بر فَلَک رَوانَم وَرْ لوحِ غَیب خوانم	ای تو صَلاحِ جانم‌ بی‌تو چه در فَسادم
۶	ای پَرده بَرفَکَنده تا مُرده گشته زنده	وَزْ نورِ رویَت آمد عَهدِ اَلَستْ یادم
۷	از عشقِ شاهِ پَریان چون یاوه گشتم ای جان	از خویش و خَلْق پنهان گویی پَری نِژادم
۸	تبریزِ شَمسِ دین را گفتم تَنا کِه باشی؟	تَن گفت خاک و جان گفت سَرگشته هَمچو بادم

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- I have got out of my own control, I have fallen into unconsciousness; in my utter unconsciousness how joyful I am with myself!

۲- The darling sewed up my eyes so that I might not see other than him, so that suddenly I opened my eyes on his face.

۳- My soul fought with me saying, “Do not pain me”; I said, “Take your divorce.” She said, “Grant it”; I granted it.

۴- When my mother saw on my cheek the brand of your love she cut my umbilical cord on that, the moment I was born.

۵- If I travel to heaven and read the Tablet of the Unseen, O you who are my soul’s salvation, without you how I am ruined!

۶- When you cast aside the veil the dead became alive; the light of your face reminded me of the Covenant of Alast.

۷- When I became lost, O soul, through love of the king of the peris, hidden from self and creatures, I am as if peri-born myself.

۸- I said to the Tabriz of Shams-i Dīn, “O body, what are you?” Body said, “Earth”; Soul said, “I am distraught like the wind.”