غزل ۱۶۹۱ مولانا

۱	خواهم که کَفْکِ خونین از دیگِ جان بَرآرَم	گُفتارِ دو جهان را از یک دَهان بَرآرَم
۲	از خود بَرآمَدم من در عشقْ عَزم کردم	تا هَمچو خود جهان را من از جهان بَرآرَم
۳	زُنّارِ نَفْسِ بَد را من چون گِلوش بَستم	او گفت وارَهَم من چون یک فَغان بَرآرَم
۴	وَاللَّهْ کَشانَم او را چندان به گِردِ گَردون	کَزْ جانِ دودرَنگش آتشْ عِیان بَرآرَم
۵	ای بس عروسِ جان را روبَندِ تَن رُبایم	وَزْ عشقْ سَرکَشان را از خان و مان بَرآرَم
۶	این جُمله جان‌ها را در عشقْ چَنگ سازم	وَزْ چَنگِ‌ بی‌زبانْ من سیصد زبان بَرآرَم
۷	پُر کرد شَمسِ تبریز در عشقْ یک کَمانی	کَزْ عشقْ زِهْ بَرآیَد چون آن کَمان بَرآرَم