غزل ۱۶۹۵ مولانا

۱	پیش چُنین جَمالِ جان بَخش چون نمیرم؟	دیوانه چون نگردم زَنجیر چون نگیرم؟
۲	چون بادهٔ تو خوردم من مَحْو چون نگردم؟	تو چون مَییْ من آبَم تو شَهْد و منْ چو شیرم
۳	بُگْشا دَهانِ خود را آن قَندِ‌ بی‌عَدَد را	عُذر اَرْ‌ نمی‌پذیری من عِشوه می‌پَذیرم
۴	دانی که از چه خندم از هِمَّتِ بُلندم	زیرا به شهرِ عشقت بر عاشقانْ امیرم
۵	با عشقِ لایَزالی از یک شِکَم بِزادم	نوعشق می‌نِمایَم وَاللَّهْ که سخت پیرم
۶	آن چَشم اگر گُشایی جُز خویش را نَشایی	وَرْ این نَظَر گُشایی دانی که‌ بی‌نَظیرم
۷	اَنْدَر تَنورِ سَردان آتش زَنَم چو مَردان	وَنْدَر تنورِ گرمان من پُخته تَر خَمیرم
۸	در لُطفْ هَمچو شیرم اَنْدَر گِلو نگیرم	تا در غَلَط نَیُفتی گَر شورْ چون پَنیرم
۹	در عشقِ شَمسِ تبریز سُلطانِ تاجْدارم	چون او به تَخت آید من پیشِ او وزیرم