غزل ۱۷۰۲ مولانا

۱	دَردِهْ شَرابِ یکسان، تا جُمله جمع باشیم	تا نَقْش‌هایِ خود را یک یک فروتَراشیم
۲	از خویشْ خواب گردیم، هم رنگِ آب گردیم	ما شاخِ یک درختیم، ما جُمله خواجه تاشیم
۳	ما طَبْعِ عشق داریم، پنهانِ آشکاریم	در شهرِ عشقْ پنهان، در کویِ عشقْ فاشیم
۴	خود را چو مُرده بینیم بر گورِ خود نِشینیم	خود را چو زنده بینیم در نوحه رو خراشیم
۵	هر صورتی که رویَد بر آیِنِه‌‌یْ دلِ ما	رَنگِ قَلاش دارد، زیرا که ما قَلاشیم
۶	ما جمعِ ماهیانیم، بر رویِ آب رانیم	این خاکِ بوالْهَوَس را بر رویْ خاکْ پاشیم
۷	تا مُلْکِ عشق دیدیم، سَرخَیلِ مُفْلِسانیم	تا نَقْدِ عشق دیدیم، تُجّارِ بیقُماشیم