غزل ۱۷۰۳ مولانا
| ۱ | من آن شبِ سیاهم کَزْ ماهْ خشم کردم | من آن گدایِ عورَم کَزْ شاه خشم کردم | |
| ۲ | از لُطفَم آن یگانه می‌خوانْد سویِ خانه | کردم یکی بَهانه، وَزْ راه خشم کردم | |
| ۳ | گَر سَر کَشَد نِگارم، وَرْ غم بَرَد قَرارم | هم آه بَرنیارَم، از آه خشم کردم | |
| ۴ | گاهَم فَریفت با زَر، گاهَم به جاه و لشکر | از زَر چو زَر بِجَستم، وَزْ جاه خشم کردم | |
| ۵ | ز آهن رُبایِ اَعْظَم، من آهَنَم گُریزان | وَزْ کَهْرُبایِ عالَم، من کاه خشم کردم | |
| ۶ | ما ذَرّه‌ایم سَرکَش، از چار و پنج و از شش | خود پنج و شش کِه باشد، زَاللّه خشم کردم | |
| ۷ | این را تو بَرنتابی، زیرا بُرونِ آبی | گَر شِبْهِ آفتابی، زَاشْباه خشم کردم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!