غزل ۱۷۰۴ مولانا
| ۱ | اِشْکَم دُهُل شُده‌ست ازین جامِ دَم به دَم | میزَن دُهُل به شُکر دِلا لَمّ و لَمّ و لَم | |
| ۲ | هین طَبْل شُکر زَن، که میِ طَبْل یافتی | گَهْ زیر میزَن ای دل وگَهْ بَمّ و بَمّ و بَم | |
| ۳ | از بَهرِ من بِخَر دُهُلی از دُهُلزَنان | تا بَرکَنم زِباغ جهانْ شاخ و بیخِ غَم | |
| ۴ | لشکر رَسید و عشقْ سِپهْدارِ لشکر است | صَحرا و کوه پُر شُد از طَبْل و از عَلَم | |
| ۵ | ما پُرشدیم تا به گِلو، ساقی از سِتیز | می‌ریزد آن شَرابْ به اِسْرافْ هَمچو یَم | |
| ۶ | دانی که بَحْر، موج چرا میزَنَد به جوش؟ | از من شِنو که بَحْریاَم و بَحْر اَنْدَرم | |
| ۷ | تَنگ آمده‌ست و می‌طَلَبَد موضِعِ فَراخ | بَرمیجَهَد به سویِ هوا آبْ لاجَرَم | |
| ۸ | کان آب از آسْمانْ سَفَری خوی بوده است | اَنْدَر هوا و سیل و کُهْ و جوی، ای صَنَم | |
| ۹ | آبِ حَیاتِ ما کم از آن آبِ بَحْر نیست | ما موج می‌زنیم زِ هستی سویِ عَدَم | |
| ۱۰ | نی در جهانِ خاکْ قَرار است روح را | نی در هوای گُنبَدِ این چَرخِ خَم به خَم | |
| ۱۱ | زان باغ کو شِکُفت، همان جاست مَیلِ جان | یعنی کِنارِ صُنْعِ شَهَنشاهِ مُحْتَشَم | |
| ۱۲ | بَس بَس مَکُن هنوز تو را باده خوردنیست | ما راضی‌ایم خواجه بدین ظُلْم و این سِتَم | |
| ۱۳ | خاموش باش، فِتْنه دَراَفکَنْده‌یی به شهر | خاموشی‌‌اَش مَجوی که دریاست جانِ عَم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!