غزل ۱۷۰۸ مولانا
| ۱ | ای گوشِ من گرفته، تویی چَشمِ روشَنَم | باغَم چه می‌بَری؟ چو تویی باغ و گُلْشَنَم | |
| ۲ | عُمریست کَزْ عَطایِ تو من طَبْل می‌خورم | در سایهٔ لِوایِ کَرَم، طَبْل می‌زَنم | |
| ۳ | می‌مالَم این دو چَشم که خواب است یا خیال | باور نمی‌کُنم عَجَب ای دوست کین مَنَم | |
| ۴ | آری، مَنَم، وَلیکْ بُرون رفته از مَنی | چون ماهِ نو زِ بَدْرِ تو باریک می‌تَنَم | |
| ۵ | در تاجِ خُسروان به حِقارَت نَظَر کُنم | تا شوقِ روی توست مَها طوقِ گَردنَم | |
| ۶ | با ماهیانْ زِ بَحْرِ تو من نُزلْ می‌خورم | با خاکیانْ زِ رَشکِ تو چون آب و روغَنَم | |
| ۷ | گر چه زِ بَحْر صَنْعَتِ من آب خوردنی‌ست | چون ماهیاَم، نَبیند کَس آب خوردنَم | |
| ۸ | گَر ناخَنِ جَفا بِخَراشَد رَگِ مرا | من خوش صدا چو چَنگْ زِ آسیبِ ناخَنَم | |
| ۹ | خود پِی بِبُردهیی تو که رَگ دار نیستم | گَر میجَهَد رَگی، بِنِما تاش بَرکَنم | |
| ۱۰ | گفتی چه کار داری؟ بَر نیست کار نیست | گَر نیست نیستم، زِ چه شُد نیست مَسْکَنم؟ | |
| ۱۱ | نَفْخِ قیامَتی تو و من شَخصِ مُرده‌ام | تا جانِ نوبهاری و من سَرو و سوسَنَم | |
| ۱۲ | من نیم‌کاره گفتم، باقیش تو بگو | تو عقلِ عقلِ عقلی و من سَخت کودَنَم | |
| ۱۳ | من صورتی کَشیدم، جانْ بَخشی آنِ توست | تو جانِ جانِ جانی و من قالَبِ تَنَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!