غزل ۱۷۱۵ مولانا

۱	هر کِه بمیرد شود دشمن او دوستکام	دشمَنَم از مرگِ من کور شود، وَالسَّلام
۲	آن شِکَرستان مرا می‌کَشَد اَنْدَر شِکَر	ای که چُنین مرگ را جان و دلِ من غُلام
۳	در غَلَط اَفکَنده است، نام و نشانْ خَلْق را	عُمرِ شِکَربَسته را، مرگ نهادند نام
۴	از جِهَتِ این رسول گفت که اَلْفَقْرُ کَنْز	فقر کُند نامِ گنج، تا غَلَط اُفْتند عام
۵	وَحی در ایشان بُوَد، گنجْ به ویران بُوَد	تا که زَرِ پُخته را، رَهْ نَبَرد هیچ خام
۶	گفتم ای جان بِبین، زینِ دِلَم سُست تَنگ	گفت که زین پس زِ جَهلْ وامَکَش از پَس لِگام
۷	تا که سَرانجامِ تو گردد بر کامِ تو	توسَنِ خَنگِ فَلَک باشد زیرِ تو رام
۸	گَر تو بدانی که مرگ، دارد صد باغ و بَرگ	هست حَیاتِ اَبَد، جویی‌اَش از جانْ مُدام
۹	خامُش کُن، لَب بِبَند، بی‌دَهَنی خایْ قَند	نیست شو از خود که تا هست شوی زو تمام