غزل ۱۷۱۶ مولانا

۱	امشب جان را بِبَر از تَنِ چاکر تمام	تا نَبُوَد در جهان، بیشْ مرا نَقْش و نام
۲	این دَمْ مَستِ تواَم، رَطْلِ دِگَر دَردِهَم	تا بِشَوَم مَحوِ تو، از دو جهان، وَالسَّلام
۳	چون زِ تو فانی شُدم، وانچه تو دانی شُدم	گیرم جامِ عَدَم، می‌کَشَمَشْ جامْ جام
۴	جان چو فُروزَد زِ تو، شمع بِروزد زِ تو	گَر بِنَسوزد زِ تو، جُمله بُوَد خامْ خام
۵	این نَفَسَم دَم به دَم دَردِهْ باده‌‌یْ عَدَم	چون به عَدَم دَرشُدم، خانه ندانم زِ بام
۶	چون عَدَمَت می‌فُزود، جان کُندَت صد سُجود	ای که هزاران وجود، مَر عَدَمَت را غُلام
۷	باده دِهَم طاسْ طاس، دِهْ زِوجودم خَلاص	باده شُد اِنْعامِ خاص، عقل شُد اِنْعامِ عام
۸	موج بَرآر از عَدَم تا بِرُبایَد مرا	بر لَبِ دریا بِتَرس، چند رَوَم گامْ گام
۹	دامِ شَهَم شَمسِ دین، صید به تبریز کرد	من چو به دام اَنْدَرم، نیست مرا تَرسِ دام