غزل ۱۷۱۷ مولانا

۱	لولیَکانِ توایم، دَربُگُشا ای صَنَم	لولیَکان را دَمی بار دِهْ ای مُحتَشَم
۲	ای تو اَمانِ جهان، ای تو جهان را چو جان	ای شُده خندان دَهان، از کَرَمَت دَم به دَم
۳	اَمنِ دو عالَم تویی، گوهرِ آدم تویی	هین که رَسید از حَبَشْ بر سَرِ کویَت حَشَم
۴	چون بِرَسَد کوسِ تو، کمتر جاسوسِ تو	گردد هر لولی‌ای صاحِبِ طَبل و عَلَم
۵	رایَتِ نُصرت فِرست، لشکر عشرت فِرِست	تا که زِ شادیِّ ما، جان نَبَرَد هیچ غَم
۶	تیغِ عَرَب بَرکُنیم، بر سَرِ تُرکان زنیم	چون لَطَفَت بَرکَشَد، بر خَطِ لولی رَقَم
۷	خوفْ مَهِل در میان، بانگ بِزَن کَالْامان	عِشرتْ با خوفِ جان، راست نیاید به هم
۸	مِهر بَرآوَرْ به جوش، وَزْ دلِ چَنگ آن خُروش	پُر کُن از عیشْ گوش، پُر کُن از میْ شِکَم
۹	تا سویِ تبریزِ جان، جانِبِ شَمسُ الزَّمان	آید صافیْ رَوان گوید ای منْ مَنَم