غزل ۱۷۲۰ مولانا

۱	بارِ دِگَر ذَرّه‌وار، رَقص‌کُنان آمدیم	زان سویِ گَردونِ عشقْ چَرخ‌زنان آمدیم
۲	بر سَرِ میدانِ عشق، چون که یکی‌گو شدیم	گَهْ به کَران تاختیم، گَهْ به میان آمدیم
۳	عشقْ نیاز آوَرَد، گَر تو چُنانی رَواست	ما چو از آن سوتَریم ما نه چُنان آمدیم
۴	خواجهٔ مَجْلِس تویی، مَجْلِسیان حاضرند	آبِ چو آتش بیار، ما نه به نان آمدیم
۵	شُکر که ناداشت‌وارْ از سَبَبِ زَخمِ تو	چون که به جان آمدیم، زود به جان آمدیم
۶	شَمسِ حَق این عشقِ تو، تشنهٔ خونِ من است	تیغ و کَفَن در بَغَلْ بَهرِ همان آمدیم
۷	جُز نَمَکَتْ نَشْکَند شورشِ تبریز را	فَخْرِ زمین در غَمَت، شورِ زمان آمدیم