غزل ۱۷۶ مولانا

۱	روحِ زیتونی‌ست عاشقْ نار را	نار می‌جویَد چو عاشقْ یار را
۲	روحِ زیتونی بِیَفْزا ای چراغ	ای مُعَطَّل کرده دستْ اَفْزار را
۳	جانِ شَهوانی که از شَهوت زِهَد	دل ندارد دیدنِ دِلْدار را
۴	پس به عِلَّت دوست دارد دوست را	بر امیدِ خُلْد و خوفِ نار را
۵	چون شِکَستی جانِ ناری را بِبین	در پِیِ او جانِ پُراَنْوار را
۶	گَر نبودی جانِ اِخْوان پَس جُهود	کِی جُدا کردی دو نیکوکار را
۷	جانِ شَهوت، جانِ اِخْوان دان ازانْک	نار بینَد، نورِ موسی وار را
۸	جانِ شَهوانی‌ست از بی‌حِکْمَتی	یاوه کرده نُطقِ طوطی وار را
۹	گشت بیمار و زبانِ تو گرفت	رویْ سویِ قبله کُن بیمار را
۱۰	قبله شَمسُ الدّینِ تبریزی بُوَد	نورِ دیده مَر دل و دیدار را