غزل ۱۷۷ مولانا
| ۱ | ای بِگُفته در دِلَم اَسرارها | وِیْ برایِ بَنده پُخته کارها | |
| ۲ | ای خیالَت غَم‌گُسارِ سینه‌ها | ای جَمالَت رونَقِ گُلزارها | |
| ۳ | ای عَطایِ دستِ شادی‌بَخشِ تو | دستِ این مِسکین گرفته بارها | |
| ۴ | ای کَفِ چون بَحرِ گوهردادِ تو | از کَفِ پایَم بِکَنده خارها | |
| ۵ | ای بِبَخشیده بَسی سَرها عِوَض | چون دَهَند از بَهرِ تو دَستارها | |
| ۶ | خود چه باشد هر دو عالَم پیشِ تو؟ | دانه‌یی افتاده از اَنبارها | |
| ۷ | آفتابِ فَضلِ عالَم‌پَروَرت | کرده بر هر ذَرّه‌یی ایثارها | |
| ۸ | چاره‌یی نَبْوَد جُز از بیچارگی | گرچه حیله می‌کنیم و چاره‌ها | |
| ۹ | نورهایِ شَمسِ تبریزی چو تافت | ایمِنیم از دوزخ و از نارها |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!