غزل ۱۷۸ مولانا

۱	می‌شُدی غافل زِ اسرارِ قَضا	زَخم خوردی از سِلَحْدارِ قَضا
۲	این چه کار افتاد آخِر ناگهان	این چُنین باشد چُنین کارِ قَضا
۳	هیچ گُل دیدی که خندد در جهان	کو نَشُد گِریَنده از خارِ قضا؟
۴	هیچ بَختی در جهان رونَق گرفت	کو نَشُد مَحْبوس و بیمارِ قَضا؟
۵	هیچ کَس دُزدیده رویِ عیش دید	کو نَشد آوَنگ بر دارِ قَضا؟
۶	هیچ کَس را مَکْر و فَن سودی نکرد	پیشِ بازی‌های مَکّارِ قَضا
۷	این قَضا را دوستان خِدمَت کنند	جان کنند از صِدقْ ایثارِ قَضا
۸	گَر چه صورت مُرد، جانْ باقی بِمانْد	در عِنایَت‌هایِ بسیارِ قَضا
۹	جَوز بِشْکَست و بِمانْده مَغزِ روح	رَفت در حَلْوا زِ اَنْبارِ قَضا
۱۰	آن کِه سویِ نار شُد بی‌مَغز بود	مَغزِ او پوسید از اِنْکارِ قَضا
۱۱	آن کِه سویِ یار شُد مَسعود بود	مَغزِ جان بُگْزید و شُد یارِ قَضا