غزل ۱۷۹ مولانا

۱	گَر تو عودی سویِ این مِجْمَر بیا	وَرْ بِرانَنْدَت زِ بام، از دَر بیا
۲	یوسُفی از چاه و زندانْ چاره نیست	سویِ زَهرِ قَهر، چون شِکَّر بیا
۳	گُفتَنَت اَلله اَکْبَر رَسمی است	گَر تو آنِ اَکبَری، اَکبَر بیا
۴	چون میِ اَحْمَر سَگان هم می‌خورَند	گَر تو شیری، چون میِ اَحْمَر بیا
۵	زَر چه جویی؟ مِسِّ خود را زَر بِساز	گَر نباشد زَر، تو سیمین بَر بیا
۶	اَغْنیا خُشک و فقیرانْ چَشمْ تَر	عاشقا بی‌شکلِ خُشک و تَر بیا
۷	گَر صِفَت‌هایِ مَلَک را مَحرَمی	چون مَلَک بی‌ماده و بی‌نَر بیا
۸	وَرْ صِفاتِ دل گرفتی در سَفَر	هَمچو دلْ بی‌پا بیا، بی‌سَر بیا
۹	چون لَبِ لَعْلَش صَلایی می‌دَهَد	گَر نه‌یی چون خاره و مَرمَر بیا
۱۰	چون زِ شَمسُ الدّین جهان پُرنور شُد	سویِ تبریز آ دِلا بر سَر بیا