غزل ۱۸۳ مولانا
| ۱ | ای دلِ رَفته زِ جا، بازمَیا | به فَنا ساز و دَرین ساز مَیا | |
| ۲ | روح را عالَمِ اَرْواح بِهْ است | قالَب از روح بِپَرداز مَیا | |
| ۳ | اَنْدَر آبی که بِدو زنده شُد آب | خویش را آب دَرانداز مَیا | |
| ۴ | آخِرِ عشق بِهْ از اَوَّلِ اوست | تو زِ آخِر سویِ آغاز مَیا | |
| ۵ | تا فَسُرده نَشَوی هَمچو جَماد | هم در آن آتشْ بُگْداز مَیا | |
| ۶ | بِشْنو آوازِ رَوان‌ها زِ عَدَم | چو عَدَم هیچ به آواز مَیا | |
| ۷ | رازْ کاواز دَهَد، راز نَمانْد | مَدِه آواز تو ای راز مَیا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!