غزل ۱۸۴ مولانا

۱	من رَسیدم به لَبِ جویِ وَفا	دیدم آن جا صَنَمی روح فَزا
۲	سِپَهِ او همه خورشیدپَرَست	هَمچو خورشید همه بی‌سَر و پا
۳	بِشْنو از آیَتِ قرآنِ مَجید	گَر تو باور نکُنی قولِ مَرا
۴	قَدْ وَجَدْتُ امْرَاَةً تَمْلِکُهُمْ	اُوْتِیَتْ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ وَ لَها
۵	چون که خورشید نِمودی رُخِ خود	سَجده دادیش چو سایه همه را
۶	من چو هُدهُد بِپَریدم به هوا	تا رَسیدم به دَرِ شهرِ سَبا

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!