غزل ۱۸۶۷ مولانا

۱	ای جانَکِ من چونی؟ یک بوسه به چند ای جان؟	یک تَنگِ شِکَر خواهم زان شِکَّرِقَند ای جان
۲	ای جانَکِ خَندانَم من خویِ تو می‌دانم	تو خویِ شِکَر داری بِاللّهْ که بِخَند ای جان
۳	من مَردِ خریدارم من مَیلِ شِکَر دارم	ای خواجه عَطّارم دُکّان بِمَبَند ای جان
۴	بر نام و نشانِ او رفتم به دُکانِ او	گفتم که سَلامُ عَلَیک ای سَروِ بُلندْ ای جان
۵	هر چند که عَیّاری پُرحیله و طَرّاری	این مِحْنَت و بیماری بر من مَپَسَند ای جان
۶	از بَهرِ دلِ ما را در رَقص دَرآ یارا	وَزْ نازْ چُنین می‌کُن آن زُلفِ کَمَنْد ای جان
۷	ای پیش روِ خوبان ای شاخِ گُلِ خندان	بِنْمایْ که دل بَندان چون بوسه دهند ای جان
۸	من بنده بَرین مَفْرَش می‌سوزم من خَوشْ خَوش	می‌رَقْصَم در آتش مانند سِپَند ای جان