غزل ۱۸۶۸ مولانا
| ۱ | دروازه هستی را جُز ذوقْ مَدان ای جان | این نُکته شیرین را در جانْ بِنِشان ای جان | |
| ۲ | زیرا عَرَض و جوهر از ذوقْ بَرآرَد سَر | ذوقِ پدر و مادر کَردَت مِهمان ای جان | |
| ۳ | هر جا که بُوَد ذوقی ز آسیبِ دو جُفت آید | زان یک شدنِ دو تَن ذوق است نشان ای جان | |
| ۴ | هر حِسّ به مَحْسوسی جُفت است یکی گشته | هر عقلی به مَعقولی جُفت و نِگَران ای جان | |
| ۵ | گَر جُفت شوی ای حِس با آن که حِسَت کرد او | وَزْ غیر بِپَرهیزی باشی سُلطان ای جان | |
| ۶ | ذوقی که زِ خَلْق آید زو هستی تَنْ زایَد | ذوقی که زِ حَقْ آید زایَد دل و جان ای جان | |
| ۷ | کو چَشم که تا بیند هر گوشه تُتُق بَسته | هر ذَرّه به پیوسته با جُفتِ نَهان ای جان؟ | |
| ۸ | آمیخته با شاهِد هم عاشق و هم زاهِد | وَزْ ذوق نمی‌گُنْجَد در کَوْن و مَکان ای جان | |
| ۹ | پنهان زِ همه عالَم گرمابه زده هر دَم | هم پیر خِرَدپیشَه هم جانِ جوان ای جان | |
| ۱۰ | پنهان مَکن ای رُستم پنهانِ تو را جُستم | اَحْوالِ تو دانستم تو عِشوه مَخوان ای جان | |
| ۱۱ | گر رویْ تُرُش داری دانیم که طَرّاری | زَ احْداث هَمی‌تَرسی وَزْ مَکْرِ عَوان ای جان | |
| ۱۲ | در کُنجِ عَزَبْخانه حوریِّ چو دُردانه | دور از لبِ بیگانه خُفته‌‌ست سِتان ای جان | |
| ۱۳ | صد عشقْ هَمی‌بازد صد شیوه هَمی‌سازد | آن لحظه که می‌یازد بوسه بِسِتان ای جان | |
| ۱۴ | بر ظاهرِ دریا کِیْ بینی خورشِ ماهی؟ | کان آبِ تُتُق آمد بر عیش کُنان ای جان | |
| ۱۵ | چندان حَیَوان آن سو می‌خاید و می‌زاید | چون گُرگِ گِرو بُرده پنهان زِ شَبان ای جان | |
| ۱۶ | خُنبَک زده هر ذَرّه بر مُعْجَبِ بی‌بَهره | کاب حَیَوان را کِی داند حَیَوان ای جان؟ | |
| ۱۷ | اَنْدَر دلِ هر ذَرّه تابان شده خورشیدی | در باطِنِ هر قَطره صد جویْ رَوان ای جان | |
| ۱۸ | خاموش که آن لُقمه هر بَسته دَهان خایَد | تا لُقمه نَیَندازی بَربَندْ دَهان ای جان |
تعقیب
[…] ذوقی که زِ خَلْق آید زو هستی تَنْ زایَد ذوقی که زِ حَقْ آید، زایَد دل و جان ای جان [۴۴] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!