غزل ۱۹۴ مولانا

۱	خواهم گرفتن اکنون، آن مایهٔ صُوَر را	دامی نهاده‌ام خوش، آن قبلهٔ نَظَر را
۲	دیوارْ گوش دارد، آهسته‌تَر سُخن گو	ای عقلْ بامْ بَررو، ای دلْ بگیر دَر را
۳	اَعْدا که در کَمینَنْد، در غُصّهٔ هَمینَنْد	چون بِشْنَوند چیزی، گویند هَمدِگَر را
۴	گَر ذَرّه‌ها نهانَنْد، خَصْمان و دُشمَنانَنْد	در قَعْرِ چَهْ سخن گو، خَلْوَت گُزین سَحَر را
۵	ای جانْ چه جایِ دشمن؟ روزی خیالِ دشمن	در خانهٔ دِلَم شُد، از بَهرِ رَهگُذر را
۶	رَمزی شَنید زین سِرّ، زو پیشِ دشمنان شُد	می‌خوانْد یک به یک را، می‌گفت خُشک و تَر را
۷	زان روز ما و یاران، در راهْ عَهد کردیم	پنهان کنیم سِرّ را، پیش اَفْکَنیم سَر را
۸	ما نیز مَردمانیم، نی کَم زِ سنگِ کانیم	بی زَخْم‌هایِ میتین، پیدا نکرد زَر را
۹	دریایِ کیسه بَسته، تَلخْ و تُرُش نِشَسته	یعنی خَبَر ندارم، کِی دیده‌ام گُهَر را