غزل ۲۱۴ مولانا
| ۱ | درخت اگر مُتحرّک بُدی زِ جایْ به جا | نه رنجِ اَرّهِ کشیدی، نه زَخم‌هایِ جَفا | |
| ۲ | نه آفتاب و نه مهَتاب نور بَخشیدی | اگر مُقیم بُدَنْدی چو صَخره‌یْ صَمّا | |
| ۳ | فَرات و دَجله و جَیحون چه تَلْخ بودَندی | اگر مُقیم بُدَنْدی به جایْ چون دریا | |
| ۴ | هوا چو حاقِن گردد به چاه، زَهر شود | بِبین بِبین چه زیان کرد از درنگْ هوا | |
| ۵ | چو آبِ بَحْر سَفَر کرد بر هوا در ابر | خَلاص یافت زِ تَلْخیّ و گشت چون حَلوا | |
| ۶ | زِ جُنبشِ لَهَب و شُعله چون بِمانْد آتش | نَهاد رویْ به خاکستریّ و مرگ و فَنا | |
| ۷ | نِگَر به یوسُفِ کَنْعان که از کنارِ پدر | سَفَر فُتادَش تا مصر و گشت مُسْتَثْنا | |
| ۸ | نِگَر به موسیِ عِمْران که از بَرِ مادر | به مَدْیَن آمد و زان راه گشت او مولا | |
| ۹ | نِگَر به عیسیِ مَریَم که از دَوامِ سَفَر | چو آبِ چَشمه‌ی حَیوان‌ست یُحْییِ اَلْمَوتی | |
| ۱۰ | نِگَر به احمد مُرْسَل که مکّه را بگُذاشت | کَشید لشکر و بر مکّه گشت او والا | |
| ۱۱ | چو بر بُراقْ سَفَر کرد در شبِ مِعْراج | بِیافت مَرتبه‌ی قابَ قَوْسِ اَوْ اَدْنی | |
| ۱۲ | اگر مَلول نگردی، یِکانْ یِکانْ شِمُرَم | مسافرانِ جهان را دو تا دو تا و سه تا | |
| ۱۳ | چو اندکی بِنِمودَم، بِدان تو باقی را | زِ خویِ خویش سَفَر کُن، به خوی و خُلْقِ خدا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!