غزل ۲۲۲ مولانا
| ۱ | رَویم و خانه بگیریم پَهْلویِ دریا | که دادِ اوست جواهر، که خویِ اوست سَخا | |
| ۲ | بدان که صُحبَتْ جان را هَمی‌کُند هم رَنگ | زِ صُحبَتِ فَلَک آمد ستاره خوشْ سیما | |
| ۳ | نه تَن به صُحبَتْ جانْ خوب روی و خوش فِعْل است؟ | چه می‌شود تَنِ مِسْکین، چو شُد زِ جانْ عَذْرا؟ | |
| ۴ | چو دستْ مُتَّصِلِ توست بَس هُنر دارد | چو شُد زِ جسم جُدا، اوفتاد اَنْدَر پا | |
| ۵ | کُجاست آن هُنرِ تو؟ نه که همان دستی؟ | نه، این زمانِ فِراق است و آن زمانِ لِقا | |
| ۶ | پس اَللّهْ اَللّهْ زِنْهار، نازِ یار بِکَش | که نازِ یار بُوَد صد هزار مَنْ حَلوا | |
| ۷ | فِراق را بِنَدیدی، خُداتْ مَنْما یاد | که این دُعاگو بِهْ زین نداشت هیچ دُعا | |
| ۸ | زِ نَفْسِ کُلّی، چون نَفْسِ جُزوِ ما بِبُرید | به اِهْبِطُوا و فرود آمد از چُنان بالا | |
| ۹ | مِثالِ دستِ بُریده زِ کارِ خویشْ بِمانْد | که گَشت طُعمهٔ گُربه، زِهی ذَلیل و بَلا | |
| ۱۰ | زِ دستِ او همه شیران شِکَسته پَنْجه بُدَند | که گُربه می‌کَشَدَش سو به سو زِ دَستِ قَضا | |
| ۱۱ | امیدِ وصل بُوَد تا رَگیش می‌جُنْبَد | که یافت دولتِ وُصْلَت هزار دستِ جُدا | |
| ۱۲ | مَدار این عَجَب از شهریارِ خوش پیوند | که پاره پارهٔ دود از کَفَش شُده‌ست سَما | |
| ۱۳ | شَهِ جهانی و هم پاره دوز اُستادی | بکُن نَظَر سویِ اجزایِ پاره پارهٔ ما | |
| ۱۴ | چو چَنگِ ما بِشِکَستی، بِساز و کَش سویِ خود | زَ الَسْت زَخمه هَمی‌زَن، هَمی‌پَذیر بَلا | |
| ۱۵ | بَلا کنیم، وَلیکِن بلیّ اوَّل کو؟ | که آن چو نَعرهٔ روح است، وین زِ کوهْ صَدا | |
| ۱۶ | چو نایِ ما بِشِکَستی، شِکَسته را بَربَنْد | نیازِ این نِی ما را بِبین بدان دَم‌ها | |
| ۱۷ | که نایِ پارهٔ ما، پاره می‌دَهَد صد جان | که کِی دَمَم دَهَد او تا شَوَم لَطیفْ اَدا؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!