غزل ۲۲۳ مولانا
| ۱ | کجاست مُطربِ جان تا زِ نَعره‌هایِ صَلا | دَرافکَنَد دَمِ او در هزار سَر سودا | |
| ۲ | بِگُفته‌اَم که نگویم وَلیک خواهم گفت | من از کجا و وَفاهایِ عَهدها زِ کجا؟ | |
| ۳ | اگر زمین به سَراسَر بِرویَد از توبه | به یک دَم آن همه را عشق بِدْرَوَد چو گیا | |
| ۴ | از آن که توبه چو بَنْدست، بَنْد نپذیرد | عُلوِّ موجِ چو کُهْسار و غُرّه دریا | |
| ۵ | میانِ ابروت ای عشقْ این زمان گِرِهی‌ست | که نیست لایِقِ آن رویِ خوب، ازان بازآ | |
| ۶ | مرا به جُمله جهانْ کارِ کَس نیاید خوش | که کارهایِ تو دیدم مُناسب و هَمتا | |
| ۷ | چو آفتابِ جَمالَت بَرآمَد از مشرق | ز ِذَرّه ذَرّه شَنیدم که نِعْمَ مَوْلانا | |
| ۸ | حَلاوتی‌ست در آن آبِ بَحرِ زَخّارَت | که شُد از او جِگَرِ آب را هم اِسْتِسْقا | |
| ۹ | خدای پهلوی هر درد دارویی بنهاد | چو درد عشق قدیمست ماند بی‌ز دوا | |
| ۱۰ | وَگرَ دَوا بود این را تو خود رَوا داری | به کاه گِل که بِیَنْدوده است بامِ سَما؟ | |
| ۱۱ | کسی که نوبَتِ اَلْفَقْرُ فَخْر زَد جانَش | چه اِلْتِفات نِمایَد به تاج و تَخت و لِوا | |
| ۱۲ | چو باغ و راغِ حَقایق جهان گرفت همه | میانِ زَهرگیاهی چرا چَرَنْد چرا؟ | |
| ۱۳ | دَهان پُراست سُخَن، لیک گفتْ امکان نیست | به جانِ جُمله مَردان بگو تو باقی را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!