غزل ۲۲۴ مولانا
| ۱ | چه خیره می‌نِگَری در رُخِ من ای بُرنا؟ | مگر که در رُخَم است آیَتی ازان سودا؟ | |
| ۲ | مگر که بر رُخِ من داغِ عشق می‌بینی؟ | میانِ داغ نِبِشته که نَحْنُ نَزَّلْنا | |
| ۳ | هزار مَشک هَمی‌خواهم و هزار شِکَم | که آبِ خِضْر لَذیذ است و من در اِسْتِسْقا | |
| ۴ | وَفا چه می‌طَلَبی از کسی که بی‌دل شُد | چو دل بِرَفت، بِرَفت از پِی‌اَش وَفا و جَفا | |
| ۵ | به حَقِّ این دلِ ویران و حُسنِ مَعمورَت | خوش است گنجِ خیالَت، دَرین خرابه ما | |
| ۶ | غَریو و ناله جان‌ها، زِ سویِ بی‌سویی | مرا زِ خواب جَهانید دوشْ وَقتِ دُعا | |
| ۷ | زِ ناله گویم یا از جَمال، ناله کُنان؟ | زِ ناله گوش پُر است، از جَمالَش آن عَینا | |
| ۸ | قَرار نیست زمانی تو را برادرِ من | بِبین که می‌کَشَدَت هر طَرَف تَقاضاها | |
| ۹ | مثالِ گویی اَنْدَر میانِ صد چوگان | دَوانه تا سَرِ میدان و گَهْ زِ سَر تا پا | |
| ۱۰ | کجاست نیَّت شاه و کجاست نیَّتِ گوی؟ | کجاست قامَتِ یار و کجاست بانگِ صَلا؟ | |
| ۱۱ | ز ِجوشِ شوقِ تو من همچو بَحْر غُرّیدَم | بگو تو ای شَهِ دانا و گوهرِ گویا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!