غزل ۲۲۵ مولانا

۱	بپخته است خدا بهر صوفیان حلوا	که حلقه حلقه نشستند و در میان حلوا
۲	هزار کاسه سَر رفت سویِ خوانِ فَلَک	چو دَرفُتاد از آن دیگ در دَهانْ حَلْوا
۳	به شرق و غرب فُتادست غُلغُلی شیرین	چُنین بُوَد چو دَهَد شاهِ خُسروانْ حَلْوا
۴	پَیاپِی از سویِ مَطْبَخ رَسول می‌آید	که پُخته‌اند مَلایک بر آسْمانْ حَلْوا
۵	به آبریز بَرَد چونک خورْد حَلْوا تَن	به سویِ عَرش بَرَد چون که خورْد جانْ حَلْوا
۶	به گِردِ دیگِ دل ای جان چو کَفْچه گَرد به سَر	که تا چو کَفْچه دَهان پُر کُنی از آن حَلْوا
۷	دلی که از پِیِ حَلْوا چو دیگْ سوختْ سیاه	کَرَم بُوَد که بِبَخشَد به تایِ نانْ حَلْوا
۸	خَموش باش که گَر حَق نگویَدَش که بِدِه	چه جایِ نان، نَدَهَد هم به صد سِنان حَلْوا