غزل ۲۲۶ مولانا
| ۱ | بِرَفت یارِ من و یادگار مانْد مرا | رُخِ مُعَصْفَر و چَشمِ پُرآب و وااَسَفا | |
| ۲ | دو دیده باشد پُرنَمْ چو در وِیْ است مُقیم | فُرات و کوثَر آبِ حَیاتِ جانْ اَفْزا | |
| ۳ | چرا رُخَم نکُند زَرگَری چو مُتَّصِل است | به گنجِ بی‌حَد و کانِ جَمال و حُسن و بَها؟ | |
| ۴ | چراست وااَسَفاگوی؟ زان که یعقوب است | زِ یوسُفِ کَشِ مَه رویِ خویشْ گشته جُدا | |
| ۵ | زِ ناز اگر بِرَوَد تا ستاره بار شَوَم | رَسَد، چو می‌زَنَدَش آفتابْ طالَ بَقا | |
| ۶ | اگر چی‌اَم زِ چَراگاهِ جان بُرون کرده ست | کُجاست زَهره و یارا که گویَمَش که چرا؟ | |
| ۷ | اَلَستِ عشق رَسید و هر آن کِه گفت بلی | گواهِ گفتِ بلی هست صد هزار بَلا | |
| ۸ | بَلا دُر است و بَلادُر تو را کُند زیرک | خصوص دُرِّ یَتیمی که هست از آن دریا | |
| ۹ | مَنَم کبوترِ او گَر بِرانَدَم سَرِ نی | کجا پَرَم؟ نَپَرم جُز که گِردِ بام و سَرا | |
| ۱۰ | مَنَم زِ سایه او آفتابِ عالَم گیر | که سَلطَنت رَسَد آن را که یافت ظِلِّ هُما | |
| ۱۱ | بس است دعوت، دعوت بِهِل، دُعا می‌گو | مسیح رفت به چارُم سَما به پَرِّ دُعا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!