غزل ۲۲۸ مولانا
| ۱ | بیار آن که قَرین را سویِ قَرین کَشَدا | فرشته را زِ فَلَک جانبِ زمین کَشَدا | |
| ۲ | به هر شبی چو مُحمَّد به جانبِ مِعْراج | بُراقِ عشقِ اَبَد را به زیرِ زین کَشَدا | |
| ۳ | به پیشِ روحْ نِشین زان که هر نِشَستْ تو را | به خُلْق و خوی و صِفَت‌هایِ هم‌نشین کَشَدا | |
| ۴ | شرابِ عشقِ اَبَد را که ساقی‌اَش روح است | نگیرد و نَکَشَد، وَرْ کَشَد چُنین کَشَدا | |
| ۵ | بُرو بِدُزد زِ پروانه خویِ جانْ‌بازی | که آن تو را به سویِ نورِ شمعِ دین کَشَدا | |
| ۶ | رَسید وَحیِ خدایی که گوشْ تیز کنید | که گوشِ تیز به چَشمِ خدایْ‌بین کَشَدا | |
| ۷ | خیالِ دوست تو را مُژده وِصال دَهَد | که آن خیال و گُمانْ جانبِ یَقین کَشَدا | |
| ۸ | دَر این چَهی تو چو یوسُف، خیال دوستْ رَسَن | رَسَن تو را به فَلَک‌هایِ بَرتَرین کَشَدا | |
| ۹ | به روزِ وصل اگر عقلْ مانَدَت گوید | نگُفتَمَت که چُنان کُن که آن به این کَشَدا؟ | |
| ۱۰ | بِجِهْ بِجِه زِ جهان، هَمچو آهوان از شیر | گِرفتَمَش همه کان است، کان به کین کَشَدا | |
| ۱۱ | به راستی بِرَسَد جانْ بر آستانِ وِصال | اگر کَژی به حَریر و قَزْ کَژین کَشَدا | |
| ۱۲ | بِکَش تو خارِ جَفاها از آن که خارکَشی | به سبزه و گُل و ریحان و یاسَمین کَشَدا | |
| ۱۳ | بِنوش لَعْنَت و دُشنامِ دُشمنان پِیِ دوست | که آن به لُطف و ثَناها و آفرین کَشَدا | |
| ۱۴ | دَهان بِبَند و امین باش در سُخَن‌داری | که شَهْ کلیدِ خَزینه بَرِ اَمین کَشَدا |
سلام.
کلمه کشد در بعضی از ابیات نیاز به تصحیح دارد. اعراب در جای مناسب قرار نگرفته
درود و سپاس از شما. اصلاح شد.