غزل ۲۲۹ مولانا

۱	شراب داد خدا مَرْ مرا، تو را سِرکا	چو قِسْمَت است چه جنگ است مَر مرا و تو را؟
۲	شرابْ آنِ گُل است و خُمار حِصّه خار	شِناسَد او همه را و سِزا دَهَد به سِزا
۳	شِکَر زِ بَهرِ دلِ تو تُرُش نخواهد شُد	که هست جا و مَقامِ شِکَر، دلِ حَلْوا
۴	تو را چو نوحه گَری داد، نوحه‌یی می‌کُن	مرا چو مُطرِبِ خود کرد، دَردَمَم سُرنا
۵	شِکَر شِکَر چه بِخَندد به رویِ من دِلْدار	به رویِ او نِگَرَم وارَهَم زِ رو و ریا
۶	اگر بُدَست تُرُش شِکَّری تو از من نیز	طَمَع کُن ای تُرُش اَرْ نَه مُحال را مَفَزا
۷	وَگَر گِریست به عالَم گُلی که تا من نیز	بِگریَم و بِکُنم نوحه‌یی چو آن گُل‌ها
۸	حَقَم نداد غَمی جُز که قافیه طَلَبی	زِ بَهرِ شعر و از آن هم خَلاص داد مرا
۹	بگیر و پاره کُن این شعر را چو شعرِ کُهَن	که فارغ است مَعانی زِ حرف و باد و هوا